در بیمارستان مشهد بستری بودم و "شهید عبدالحسین ایزدی" نیز در اتاق دیگری بود؛ گاه گاه به او سر می زدم. از ناحیه سر مجروح شده بود و حالش خوب نبود. یک شب نزدیکی اذان صبح، مادرش سراسیمه نزد من آمد و گفت: «عبدالحسین حالش هیچ خوب نیست.» سریعا بالای سرش رفتم. او را به نرده های تختش بسته بودند که به زمین نیفتد. گاهی تکان های شدیدی می خورد و سپس بیهوش می شد. پزشک را بالای سرش آوردم، با داروهای آرام بخش تا حدودی آرام گرفت و بیهوش روی تخت افتاد. مدتی بعد ناگاه بلند شد و نشست و مرا صدا زد و گفت: «خاک تیمم بیاور.» مردد بودم بیاورم یا نه؛ چون بعید می دانستم وقت و حالش را درست تشخیص بدهد. به هر حال آوردم. تیمم کرد و مُهر خواست. مهر را روی زانوی پایش گذاشت. تکبیره الاحرام بست و نماز عشق را به پا داشت. با حالتی عجیب با خدای خود حرف می زد. منتظر بودم سلام نماز را بدهد تا با او صحبت کنم، قبول باشد بگویم و از احوال او جویا شوم. نماز عشق با تکبیره الاحرام شروع ولی با سلام تمام نمی شود. در نماز، عاشق نزد معشوق می رود. با دادن سلام نماز در بستر افتاد و به شهادت رسید.
به نقل از کتاب "نماز شهیدان"
