نماز در حالت آمادگی روحی، به آدمی عروج و حال و حضور بیشتر می بخشد و در حالات غفلت و نا آمادگی، در گوش او زنگ آماده باش می نوازد و او را به آن وادی نورانی نزدیک می سازد.
لذا در هیچ حالتی نباید ترک شود. در عین شدت و محنت، در بحبوحه ی میدان جهاد، در هنگام فراغ و آسایش، و حتی در میان محیط لجن آلودی که انسان با هوسها و کینه ها و شهوت ها و خودخواهی ها، پیرامون خود پدید آورده است، نماز یک شربت مقوی و شفابخش است، باید آن را با دل و جان خود نوشید و از هر نقطه که در آن واقع شده ایم، یک گام یا یک میدان به بهشت رضوان نزدیک شد.
پیام به اجلاس سراسری نماز - 1380/6/15
