خاطره::نماز و فوتسال

از عالم غیب بی خبرم اما بد نیست این خاطره را بشنوید. با یکی از دوستان قرار بود برویم فوتسال. مثلا ساعت 6 شروع می شد و 5:45 هم اذان بود. قرار گذاشتیم نماز را فرادی بخوانیم و زودتر راه بیفتیم که به فوتسال برسیم. نماز را خواندیم و راه افتادیم. سوار ماشین شدیم و دانشکده را دور زدیم تا بیفتیم توی خیابان دکتر شریعتی. چشمتان روز بد نبیند با چنان ترافیکی روبرو شدیم که انگار تمامی ماشین های شهر الان از این مسیر می خواهند رد بشوند. در راه سعی می کردیم سکوت کنیم و به این مساله فکر نکنیم :) اما به حدی این ترافیک عجیب بود که هی خود را سرزنش می کردیم " که چرا پیاده این مسیر کوتاه را نیامدیم؟" در همین گفتگو ها بود که رفیقم از یکی از اساتید اخلاق نقل قول کرد با این مضمون که: "اگر برای کار دنیا نماز جماعت را ترک کنی ، به آن کارت نمی رسی".
خدا می داند که آن شب به چه دلیلی ما خیلی دیر به فوتسال رسیدیم...

خاطره:: نماز در استادیوم

این خاطره و تصویر مربوط به یکی از دوستان است ولی برای شخص خوده بنده دیدن این مدل صحنه ها اتفاق افتاده.

بازی والیبال ایران-برزیل بود. دقیق یادم نیست این بازی چه شرایطی داشت و چند شد، اما آن روزها تیم ملی فوق العاده ظاهر می شد. قدرت های والیبال جهان را شکست داده بود و دیگر تبدیل به رقیب خطرناک تیم های رده اولی جهان شده بود. شرایط استادیوم هم فوق العاده بود و سر و صدایی به پا بود که اگر برای خوشحالی نبود آدم را دیوانه می کرد.

در همین شلوغی ها اما عده ای حواسشان به اذان و ساعت نماز بود. با سختی از لای جمعیت خیلی شلوغ نشسته بر روی سکوها و حتی پله ها راه را به سمت سرویس های بهداشتی پیدا کردند و وضو گرفتند و به دنبال جایی برای نماز. هر چند هنوز بعد این همه سال ساخته شدن استادیوم مکان مناسبی برای اقامه نماز ساخته نشده اما این بهانه ای نبود برای آن دسته که اراده اقامه نماز را کرده بودند. عده ای زیر مکان کوچکی برای نماز جمع شده بودند و عده ای دیگر هم با پیدا کردن کارتونی و قبله نماهای گوشی شان نماز را خواندند نگذاشتند بیفتد برای بعد بازی و لحظات خستگی بعد از رسیدن به منزل.

این صحنه ها واقعا دلگرمی است...